Maandagochtend, 09.00 uur, ik pak mijn agenda en sla hem open. Een paar telefoontjes die ik moet plegen en een videocall met mijn collega’s. Dat is het deze week.
Ik open mijn mailbox. Enkele mailtjes staan ongelezen te wachten tot ik er iets mee doe. Ik had net zo goed in mijn bed kunnen blijven liggen, denk ik zuchtend.
Corona in plaats van depressie
De lege agenda en de lange dagen zonder veel sociaal contact doen mij denken aan mijn depressies. Periodes waarin ik het leven aan me voorbij liet gaan en er niet meer aan deel wilde nemen. Niet meer aan deel kón nemen. Ik kon mijn bed ’s ochtends niet meer uit komen, ik kon me niet meer aankleden en ik kon al helemaal niet meer lekker aan het werk en deelnemen aan de maatschappij. De maatschappij ging door en ik lag stil. Letterlijk en figuurlijk.
Maar toen kwam er een zonnige tijd waarin ik een baan vond, mijn vrienden weer zag en het leven weer kleur kreeg! Ik stond ’s ochtends, weliswaar mopperend maar toch, op om te gaan werken. Ik deed mijn boodschappen en kookte gezonde maaltijden voor mezelf. Ik plande leuke uitjes in het weekend en het leven bleek ook “okee” te kunnen zijn.
En dan ineens is daar Corona. Met maatregelen en restricties. Met angst. Mijn zorgvuldig geplande weekenden zijn ineens leeg. Mijn vrijwilligerswerk bij een museum stopt. Mijn afspraken met vriendinnen gaan niet door. Verjaardagen worden afgeblazen. Ineens sta ik weer stil. Ik wil ontzettend graag deelnemen aan de maatschappij, zichtbaar zijn in de buitenwereld, meedoen… ik wil zo graag, maar het kan niet. Geen depressie die me tegenhoudt, geen persoonlijke lichamelijke klachten, maar een virus dat wereldwijd mensen in huis houdt.
En dan toch weer een depressie?!
Het beklemmende gevoel dat een depressie mij geeft, voel ik nu ook. Ik heb moeite met de spanning die deze onzekere periode met zich meebrengt. Ik heb tientallen vragen, maar niemand heeft de antwoorden. Ik heb het zelf niet in de hand. Met mij zullen vele mensen dit gevoel nu hebben. Wellicht herkennen meer mensen het gevoel vanuit eerdere moeilijke periodes of juist niet. Mensen die altijd vrolijk en gelukkig zijn, voelen de klap misschien nu wel extra hard. Het leven is niet maakbaar en geluk hangt af van veel factoren. Worden we niet allemaal een beetje depressief van de anderhalvemetercultuur en daarmee het gebrek aan sociaal contact? Hebben wij als mens niet veel meer nodig dan een dak boven ons hoofd en af en toe een FaceTimegesprek met dierbaren?
Meer dan ooit besef ik dat hard werken niet altijd loont. Soms heb ik vette pech. Soms heb jij vette pech. En soms, zoals nu, hebben we allemaal vette pech. Maar samen slaan we ons hier ook doorheen! Cliché? Jazeker! Maar ik weet het zeker, want ik heb me door moeilijkere periodes heengeslagen. En wat ik kan, kun jij ook!
Reactie schrijven