“Openheid is mijn kracht, behalve tijdens een sollicitatie...”

Deze maand interview ik Saskia van der Werf over haar ervaringen met solliciteren en werken met een kwetsbaarheid. Saskia heeft een kwetsbaarheid en is daar heel open en eerlijk over. In dit interview vertelt zij hoe ze zoekt naar een balans tussen eerlijk zijn over haar kwetsbaarheid en soms wat minder open zijn om een baan te kunnen krijgen en behouden.    

Saskia 

Saskia is een 43-jarige vrouw die haar carrière begon in de horeca. Na een flinke break, zoals ze het zelf noemt, is Saskia serieus gaan nadenken over haar carrière.  Ze belandde op een kantoor waar ze zorg droeg voor het verzenden van luchtvracht wereldwijd. Een baan waar Saskia veel plezier in had, omdat het handelen haar erg goed lag. Toen ze in 2002 voor de eerste keer uitviel met psychische klachten, veranderde er veel. Saskia vertelt dat in een week tijd haar hond overleed, ze haar been brak en haar relatie werd verbroken. Dit was logischerwijs veel te veel en dit resulteerde erin dat Saskia werd afgekeurd voor haar werk. 

“Ik heb een jaar in de WAO gezeten en heb me in die tijd afgevraagd of ik me kon omscholen. Ik ben meer sociaal bewogen dan dat ik zakelijk onderlegd ben,” vertelt Saskia. “Het zakenleven snap ik eigenlijk helemaal niet. Ik kreeg echter te horen dat omscholen niks voor mij was. Ik wilde dus graag iets op het sociale gebied doen, maar omdat ik de diagnose borderline heb werd mij ‘dus’ gezegd dat ik niet op die manier kon omscholen! Jong als ik was luisterde ik naar dit advies, want ik wist het allemaal nog niet.” 

Saskia gaat een jaar later weer aan het werk. Deze keer gaat ze aan de slag bij een kleiner bedrijf in de internationale handel. “Mijn redding daar was dat mijn baas een paar weken in Nederland was en dan een paar weken in Brazilië zat. Zodra bij mij de spanning en irritatie hoog opliep, vertrok hij en zat ik weer een tijd alleen op kantoor. Dan kon ik gewoon mijn werk doen en hield ik het zo wel vol. Maar echt gelukkig werd ik daar niet van…”, zegt Saskia over deze baan. Saskia heeft aan haar baas nooit verteld wat haar kwetsbaarheid was, al wist hij wel van haar WAO-status. Voor hem was dit interessant omdat hij als werkgever subsidie kreeg voor haar als werknemer. Deze man kon echter niet accepteren dat Saskia wat gevoeliger is dan de gemiddelde werknemer en wat vaker ziek was. Saskia wist in deze tijd ook nog niet zo goed hoe en wat ze precies kon vertellen op haar werk over haar verleden.

Weer aan de slag!

In 2007 was Saskia uitbehandeld en in 2008 ging ze weer solliciteren. Saskia vertelt met een lach op haar gezicht dat ze het gevoel had dat ze het ging maken! “Ik schreef een brief naar het UWV dat ze me met rust moesten laten. Ik wilde het zelf doen! Ik heb toen gelogen tegen een baas en niks verteld over mijn achtergrond. Ik vond dat niet nodig. Ik was uitbehandeld, iedereen in mijn omgeving twijfelde aan mijn diagnose, het ging hartstikke goed met me! En dat was het moment dat ik met volle vaart in al mijn valkuilen stapte. Mijn baas werd hier ontzettend kwaad over. Dit alles zorgde ervoor dat ik een terugval kreeg in drugsgebruik. Ik kreeg een psychose en kon niet meer werken. Mijn baas wilde me op staande voet ontslaan, waar ik tegenin ben gegaan omdat hij dat helemaal niet mocht. Hij vond van wel en dit is vreselijk geëscaleerd. Ik heb toen aangegeven dat ik een WAO-status had en daar beroep op zou gaan doen. Mijn baas was zo boos dat ik in twee jaar tijd drie advocaten heb versleten om me te kunnen verweren.” Saskia gaat verder over deze situatie: “Dit gaf mij iets waardoor ik bedacht dat ik dit nooit meer zo wilde doen. Maar hoe dan wel? Hoe zeg je dat nou? Tegen een werkgever? Ik heb een WAO-status, ja dan komt meteen de vraag waarom? Moet ik dan zeggen dat ik borderline heb? Dan word ik natuurlijk niet aangenomen! Borderline is echt een no-go-diagnose!” 

Saskia is uiteindelijk in 2011 ontslagen, maar is vanaf 2010 echt aan haar eigen herstel gaan werken. Haar manier van denken veranderde. Ze ging nadenken wat echt belangrijk is en wat ze echt zocht in een baan. De vraag ‘wat wil ik’ kwam centraal te staan. Van het UWV hoefde ze niet meer te werken, nooit meer. Dat kwam toen mooi uit maar Saskia wilde graag werken. “Ik ben te ambitieus en daadkrachtig om thuis te zitten. Bovendien, ik was 35!” 

“Ik ben heel goed na gaan denken wie ik ben en wat mijn kwaliteiten zijn. Wat wil ik wel vertellen en wat niet? Dat ben ik gaan oefenen. In het begin vond ik dit heel lastig want ik ben een open mens geworden, zeker nadat ik durfde te spreken en mijn eigen diagnose omarmd heb. Ik kwam erachter dat ik van te gesloten, te open was geworden. Ik moest daar een weg in vinden. Als ervaringsdeskundige vragen mensen aan je wat je ‘expertisegebied’ is. Eigenlijk vragen ze dan wat je diagnose is. Wat zeg je dan? Ik heb weleens mijn hele lijstje aan diagnoses opgenoemd maar ook in de setting van de psychiatrie kunnen mensen daar niet mee dealen,” vertelt Saskia. “Ik ben nog steeds zoekenden wat ik kan zeggen en hoe. Ik wil gewoon open en eerlijk zijn. Waarom mag ik niet zeggen dat ik iets in mijn hoofd heb wat misschien een beetje anders is dan bij anderen? Dat maakt mij niet tot een minder mens! Ik heb wel gemerkt in sollicitaties dat dat voor anderen niet zo werkt. Mensen vinden mij dan toch een minder mens. Dat vind ik heel lastig, daar loop ik nu echt tegenaan.”

En nu?

Op de vraag op welke manier haar kwetsbaarheid nu nog een rol speelt in haar carrière, vertelt Saskia het volgende: “Ik werkte als ervaringsdeskundige, nadat ik in 2016 was afgestudeerd aan de opleiding Persoonlijk Begeleider Specifieke Doelgroepen met Ervaringsdeskundigheid. Dit jaar ben ik echter weer uitgevallen omdat ik tegen mijn beperkingen aanliep. Hoe triest het ook is om het te zeggen, het kwam eigenlijk door mijn collega’s. Ik weet precies wat ik kan zeggen tegen cliënten, mijn openheid werkt bij die doelgroep fantastisch. Ik werd echter door collega’s op het matje geroepen nadat ik het een en ander verteld had over mijn verleden. Ik moest ‘mijn ervaringen gepast inzetten’ volgens mensen die totaal geen kaas gegeten hadden van het vak ervaringsdeskundigheid. Ze konden mij echter geen antwoord geven op de vraag wat ze dan gepast vonden. Of wat ik dan gepast vind. Dat vind ik heel lastig! Ik ben nu weer aan het rondkijken voor een baan. Ik wil graag met mensen werken. Ik wil ontdekken wat mogelijk is tussen een persoon en mij om te kijken wat diegene het gelukkigst maakt. Dat is mijn werk, mijn doel. Als ik daar mijn ervaring voor nodig heb, dan zet ik die in. Hoe ik dat hiermee om ga in een komende sollicitatie… ik twijfel nog. Ik denk dat ik open mag zijn, want dat is mijn kracht. Maar mijn ervaring zegt mij het niet te doen.” 

In het dagelijks leven speelt haar kwetsbaarheid nog een grote rol voor Saskia, dus ook in een toekomstige baan zal ze hier een weg in moeten vinden. “Ik kan me nog steeds heel gekwetst voelen, waardoor ik me minder waard voel. Ik ben heel gevoelig voor afwijzing. Als dat vaker gebeurt, dan val ik uit en gaat het mis. Iedere dag ben ik bezig, in contact met anderen, met omgaan met dit soort triggers. Deze triggers beïnvloeden niet alleen mijn werk maar ook mijn privéleven. Dus een baan waar ik mezelf kan zijn, is essentieel voor mijn herstel.”

Saskia geeft hierbij duidelijk aan dat ze heel graag wil werken. Uiteindelijk wil Saskia, net zoals bijna iedereen, erbij horen en de voldoening voelen van het verdienen van haar eigen geld. Saskia is heel dankbaar voor haar uitkering, maar hier haalt ze absoluut niet de voldoening uit die ze uit werken haalt. Deze voldoening is bevorderlijk voor haar persoonlijk herstel. 

Saskia gaat zelf tegenwoordig wel heel anders om met haar kwetsbaarheid dan een aantal jaar geleden, waardoor er ook anders op haar gereageerd wordt. “Ik weet zelf beter wat ik wil en hoe ik het wil en dit kan ik ook beter uitleggen. Als ik iets wil, dan gaat het gebeuren! Richting het UWV stel ik me tegenwoordig bijvoorbeeld heel anders op. Eerste was ik de patiënt en stelde ik me heel afhankelijk op. Ik dacht dat zij wisten wat goed voor mij was. Ik heb hier lang naar geleefd, totdat ik erachter kwam dat dat helemaal niet goed voor mij was en dat ik beter bij mijn eigen gevoel kon blijven. Ik heb uiteindelijk in 2012 het UWV gebeld dat ik naar school wilde en hoopte dat ze ermee akkoord gingen. Toen kreeg ik alle medewerking. Toen ik in mijn kracht ging staan, moesten mensen mij wel accepteren met alles wie ik ben.” 

Een paar laatste tips...

Saskia heeft tot slot wat tips voor mensen die in een soortgelijk schuitje zitten als waar zij in heeft gezeten. “Geloof in jezelf, dan wordt het solliciteren makkelijker. Als je dan wordt afgewezen, voelt het meer okee. Je voelt het dan niet als een afwijzing naar jezelf maar meer in de wetenschap dat ze gewoon iemand anders willen. Dit staat los van je kwetsbaarheid. Daarnaast raad ik je aan om een sollicitatiecursus te doen. Leer hoe je jezelf kunt presenteren en wat je wel en niet kunt vertellen. Niet liegen, maar de waarheid ligt in het midden. Presenteer jezelf zoals jij het wil en hoe sterker je daarin wordt, hoe beter het wordt!” 

Als laatst tip raadt Saskia aan om iemand te zoeken die je hierbij kan helpen en uiteraard haak ik daarop in door aan te geven dat je altijd contact met mij mag opnemen als je hier hulp bij nodig hebt ;)

Stuur me gerust een mailtje via simone@simonemiddel.com!